Geldiler, yeni kaynak arayışıyla masalsı gezegene. Kendi dünyalarını yoketmişlerdi. Tüm güzellikleri görmezden gelip sadece madenlere diktiler gözlerini. Yerli halkı asimile etmeye kalktılar, kendi doğruları mutlaktı çünkü. Deneyler yapmaya başladılar. Açgözlülüklerini gizlemek için ikiyüzlülüklerini ortaya koydular. Halkı, yıllardır yaşadıkları bölgeden uzaklaştırmaya ikna edebilselerdi hiçbir sorun çıkmayacaktı. Dolayısıyla saldırıya geçtiler. Ama “insanca, çok insanca” bir saldırıydı düşündükleri. “İlkelleri” gaz bombasıyla uzaklaştırıp topraklarını ele geçireceklerdi sadece.
Gezegenlerindeki her varlığa saygı duyan ve barış içinde yaşayan o ruhani topluluk, kutsal saydıkları topraklarından çıkmak istemedi doğal olarak. Ve kendi nitelemesiyle “insanca” saldıran insan ırkı, işgal ettiği bölgenin halkını terörist ilan etti. Teröre ancak terörle karşılık verilebilirdi.
Olağanüstü toprakların bir bölümünün içine ettikten sonra gezegenden hamamböcekleri gibi püskürtüldüler. İşte o an, benim yaşasın çığlıkları attığım andı.
Evet, “Avatar”dan bahsediyorum. İnsanlık tarihi iki buçuk saatte bu kadar güzel özetlenebilir mi? Aslında insan ırkının mantalitesinin neden olduğu “vahşetin tarihi” demek istiyorum. İşte, James Cameron’un dehasını ortaya koyan yapım.
Irkımın “insanlığı” nedeniyle yarattığı sonuçlardan nefret ediyorum. Ama insan zekasına hayran olmamak da elimden gelmiyor. Yine de insan ırkının karşısında hangi tür olursa olsun, ben onlardan yana olacağım!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder