Kesik

I
Gözlerini açmaya çalıştı. Kirpiklerinin arasından sızan ışık rahatsız etti. Başını kaldırmaya çalıştı. Aynaya dayadığı ve başını yasladığı sağ eli uyuşmuştu. Yavaşça gözlerini açtı, aynada kendini gördü. Tuhaf bir surattı gördüğü, onunla alakası olmayan. Bulanık bir yüz, kızarmış gözler. Bakışlarını odaklayamıyordu bir türlü. Bu yüzü daha önce de görmüştü –kafayı her bulduğunda bu karmakarışık suratla karşılaşıyordu. Picasso’nun kadınları gibiydi, yüzü birbirine karışmış; sevmiyordu bunu. Kırmızı, mor, belirsiz hatlar. Gözleri iyi görmediği için mi yanılıyordu, yoksa gerçekten böyle mi görünüyordu merak etti. Zaten dışarıdan nasıl göründüğünü hep merak ederdi. Tekrar aynaya baktığında arkasında bir siluet belirdi. Kızın teki tuvaletin altından sürünerek çıkıyordu. Dirseklerini soğuk mermere dayadı, başını elleri arasına aldı. “Hayata bak... Tanrım…” Sonra kıza sevimli bir bakış attı ve göz kırptı. Her şeye rağmen eğleniyor gibiydi, içinde tiksinti duysa da eğlenme isteği vardı işte. Ne kadar zamandır burada durduğunu merak etti. Saatine baktı, 05.45’di. Galiba son baktığından bu yana yarım saat geçmişti. Demek ki yaklaşık on beş dakikadır buradaydı. Doğrulmaya çalıştı ama başı fena halde dönüyordu. İçinden iğrenç bir şeyler taşmaya başladı. Bıraktı ve kustu. Yüzünü yıkadı, rahatladı.

Artık geri dönmeye “eğlenmeye” hazırdı. Tek problem kimlerle olduğunu hatırlamıyordu. Bu kalabalıkta nasıl tanıyacaktı ki.

“Offff…” En sevmediği bölüm de buydu işte. Her zamanki gibi şansını deneyecekti. Tuvaletten çıktı, etrafa bakınmaya başladı. Başı dönüyordu. İnsanlar dans ediyordu, müziğin ritmine kendisini bıraktı. Birazdan biri geldi yanına, tanıdık bir tarzda. “İnsanları tanımak ne zor -fiziksel olarak. Acaba bu adamla tuvalete gitmeden önce tanışıyor muydum? Ya da ne kadar yakından tanıştım? Aman ne önemi var ki? Çekici sayılabilir. Başka biri gelip müdahale edene kadar idare edebilirim…” diye düşündü.

Kocaman ekranda, boşlukta salınıp duran, sürekli hareket eden şekiller vardı. Sonsuz mavi heyecan verici morlara ulaşıyor, oradan tehlikeli kırmızılar ve korkutucu şeffaflıklar görülüyordu. Gözlerini alamıyordu.  Her şey devinim içindeydi. Etraftaki bütün vücutlar müziğin ritmine uymaya çalışıyordu. Bütün vücutlar en az yedi-sekiz yaş gençti. Ama ya ruhlar? Bütün bunları algılıyor muydu? 

Müzikse ilerlemeyi, hareketi ve üstelik de yükselişi sürdürüyordu. Devamlı tekrarlayan ritmler, aslında sürekli değişiyor, sürekli ilerliyordu. Çünkü hiçbir şey yapmasan da ya da aynı şeyi tekrarlayıp dursan da zaman değişiyordu ne de olsa. İşte evrim! Değişimi gerektiriyordu. Değişim de ne demekse?

Bu müzik tüm kasları, sinirleri harekete geçiren, hissetmeni, farkına varmanı sağlayan olağanüstü bir şeydi. Sevişmek gibiydi. Küçük bir ürpermeyle usulca başlayan, yükselen, yükselen… Oradan doruklara ulaşan ve bir çığlık gibi patlayan…

***

Yeni güne merhaba.

Korkunç başı ağrıyordu. Yataktan güçlükle kalktı, tuvalete gitmesi gerekiyordu. Derhal su içmezse ölecek gibiydi, dili kelimenin tam anlamıyla damağına yapışmıştı. Kalktı, ayağı bir şeylere takıldı. Bu bir erkek pantolonuydu. Midesi bulandı. Arkasına bakmak istemiyordu. Kustu, tam da pantolonun üstüne içindekileri boşalttı.

Yataktaki uyandı. Kaçacak zaman yoktu, dönüp arkasına baktı. Telaşlı bir bakışla karşılaştı. Yatağa uzandı yeniden…

Devinimle birlikte gözlerinin önünde parlak renkler, belirsiz şekiller oluşmaya başlamıştı. Sürekli değişen gölgeler. Birbirinin içine geçmiş sarmallar dönüp duruyordu gözkapaklarının içinde. Öylesine açık tutmaya çalışıyordu ki kendisini, bu zorlama şakaklarına keskin bir bıçak gibi saplandı. Kulaklarında bir müzik, daha doğrusu bir ritm belirdi. Vücudunu ritme uydurdu...

Doruklara ulaştığında sarsılarak uyandı... Bu olağanüstü idi... Vücudunda gezinen elleri hissetti. Sonra midesi bulandı, güçlükle banyoya koştu. İçindeki her şeyi boşaltıp bir güzel temizlendi ve yatağa geri döndü.

Küçük bir çizik attı şah damarına, memnuniyetle ve minnetle. Oluk oluk kan fışkırdı yatağa. Kırmızı bir sperm gibi.

***