uykusuna sığmayan düşler

 I

bilirsin ki

unutulmuş ölüler

yaşayan unutulmuşlardan

daha mutludurlar

bilirsin ki

sessizlikte açılıp giden

öylesine söylenmiş kelimeler

açıklar kendini

öylece... kendiliğinden...

hissedersin

yorgunsundur

ama özel olmak

kendini kazandırır yeniden kendine

yokluğunu duyduğun sıradanlaşmış ilişkiler

süregelir

elinden kayıp gider

başıboş

***

unutursun

hatırlatılır

çok özelsindir

ama elverişsizlik alır koynuna seni

hiçbir şey elde edilemez gibi görünür

uğraşmalıdır belki...

***

durgun bir suda bırakırsın kendini

başkasının yastığına

yeniden açarsın gözlerini

birliktelik denebilecek büyük uyanışa

II

“sakin ol” diye yinelerdim kendime

dağınık yatağımda

darmadağınık hayatımı düşünürken

huzur bulurdum sendeki limanda

ay parlardı

uykusuna sığmayan düşlerle

bakardın gözlerime

bir yıldız kayardı

gecemizin içinden

kelimesiz konuşurduk saatlerce

bilirdik kaybedeceğimizi

olumsuzluğu uzaklaştırmaya çalışırdık

bizden

dost olurduk yeniden

iki yalnız, yakın insan

yenik gözlerle dalardık birbirimize

***

parçalanmış hayatlarımızla tutunmaya çalışırdık

birbirimize

zamansız bir aşkı yaşamaya

uykusuna sığmayan düşlerimiz

soyunurdu deliliğe

***

özlemim dağıtırdı gücümün parıltısını

aşk kimsenin gücünü tüketmemeli

“kapatıyorum” derdin bana

neyi kapattığını bilmeden

buruk bir duygu çöreklenirdi boğazıma

emin olmak isterdim

kapatılmak ağır gelirdi bana

bir şey vardı bilmediğin

ben kapatmadığım sürece

kapanamayacağını hiçbir şeyin

bilmiyordun

beni kalbindeki saf kızın

gölgesine sığdırmaya çalışıyordun

***

istediğim sadece

ayrılığın yenilgisini yüreğimde taşımanın

zor geldiğini anlatmaktı

anlatmak isterdim sana

her zamanki gibi

çok seçmeli anlamlar sığdırırdım sözcüklerime

senden gelen yanıtlar

bana benzerliğini kanıtlardı

ve ben

bana ağır gelirdim her seferinde

emin olmak isterdim

senden ve önce kendimden

emin olmak

oysa bunca değişkenlik içinde

böyle güvensiz yaşamaya

alışmam gerektiğini anlayamazdım

III

her zamanki kararlı adımlarımla gelmiştim

sana

güvenli, kendinden emin

ve sıradan bir yalnızlık duygusuyla

seni istiyordum

ama eninde sonunda

bana vereceğin acıya hazır değildim

bile bile

koynunda bulduğum geçici huzura

süzüldüm

***

derinliklerimde gördüğün

parıltıya hayrandım belki de

“aşk, kendini bulmaktır

sevgilinin gözlerindeki sana aşık olmaktır”

demiştin

gözlerimi açık tutmam gerektiğini biliyordum

aşkın büyüsüne kapılıp

seni görememekten

ve yeterinde seni yaşayamamaktan

ürküyordum

bir şeyleri kaçırmak da telaşlandırıyordu beni

gururum öfkeli merakıma

yenik düşüyordu

anlayamadığım sözcükler

karartıyordu gözlerimi

kendime sığdıramıyordum bedenimi

ve sana yazmamaya söz veriyordum

her defasında

tutamayacağımı bilerek

IV

gözlerim ve kulaklarım telefona kilitli

mahkumiyetini yaşıyordum

tutsak olmak da garip bir haz veriyordu

aslında

***

ödünç alınmış mutluluktun benim için

ama ödünç alınan şeylerin

uzun sürmeyeceğini biliyordum

bunu bilmek içimi kanatıyordu

eski sayfaları açılmıştı yüreğimin

aynı hatalara düşüyordum

yazgımızın ince çizgisini

ayırt edemediğimiz anlarda

yaşamdan uzak kalacağımızı biliyordum

ama elimden bir şey gelmiyordu

sadece üşüyordum

***

kılıçlarımı öylesine kuşanmıştım ki sana

ve kalkanlarımla korunmaya çekilmiştim ki

kendimden

seni göremiyordum

korkuyordum

körler gibi savaşıyordum görünmeyen düşmanlarla

asıl düşman bendim

bilemiyordum

***

bir şeyleri kopartıp atınca içimden

çürümüş duvarlar gibi dökülüyordu

her şey geçmişimden

karanlıkta asılı kalan gölgelerle

çırpınarak batıyordum derinlerine

kurtulmak istemiyordum tutsaklığından

***

ateşlenmiş vücudumun merdivenlerine dayadığın ellerin

öldürüyordu beni

sense yeniden emeklemeyi öğreniyordun

bedenimde

V

acılarımızın kıymığı batıyordu direncimize

yenildiğimiz kara sevdalarda kayboluyorduk

birlikte

yararı olmuyordu sevgilim

“önümü göremiyorum” diyordun

ama ben çok net görüyordum

her şeyi

yıllardır içinde taşıdığın öfkeye

yenisini katacağını ve yaşlanacağını

biliyordum

VI

uykusuna sığmayan düşler

gerçeğe uyanır

sonunda düşlerinin yastığını alıp

gittin

daha önce hiç terkedilmemiştim

sorgusuz ve açıklamasız

cevaplar bulmaya çalışıyordum

kendimi hırpalıyordum durmadan

sense korkuyordun

bütün bulabildiğim buydu

korunmaya çekilmiştin benden

beni yargılıyordun

cezam ağır bir sessizlikti

çok ağır

tüketilmiş ilişkilerini tekrarlayıp duruyordun

seni anlıyordum

seni anlıyordum ama hak veremiyordum sana

evet sevgilim korkularını anlıyordum

çünkü sonu gelmeyecek hiçbir şey için

sonu çoktan gelmiş bir şeyleri

terk etmenin anlamı yoktu

***

seni kaybetmenin kızgınlığı yüreğimde

umarsız yürüyordum karanlığına gölgenin

gücüm hayaline yenik düşüyordu

sana değil

VII

uykusuna sığmayan düşler

eninde sonunda geleceğe dayanır

gelecek parlak görünmüyordu

benim için

unutmaya çalışıyordum

ama içimdeki öfkeli ezikliği taşıyamıyordum

korkaklığına kızıyordum

çünkü aşkı yaşamak cesaret isterdi

kendine güvenmeden bana soyunduğun için

seni öldürmek geliyordu içimden

***

bir kapı açıldı

sen kapandın

ben aralık kaldım

bir öfkeyle sıyırdığım paçamı

bir umutla kurtaramadım

biçimsiz yollara koyuldum

meraklı bir düşün içinde kayboldum

zaman bile terk etti beni...